Sinterklaas bestaat, zo wist ik zeker
en Jezus liep over water.
Ajax wordt altijd kampioen
en ik hun nieuwe spits.
Ik word 150.
evenals mijn ouders.
En Harry Mulisch.
Vandaag is Vera Pauw opgestapt als bondscoach van het Nederlands vrouwenelftal. Zij die het Nederlands vrouwenvoetbal op de kaart heeft gezet, is binnen de voetbalbond op een eiland komen te staan. De (technische) voetbalontwikkeling in handen is gekomen van de marketingafdeling. Commercie is dus ook binnen de KNVB het Sanctum Sanctorum. Heiliger dan de lange termijn.
De positie van Vera Pauw binnen de KNVB leek volkomen onomstreden, maar Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren.
donderdag
Lentelust
M. noemde het een wintermezzo. Een mooi woord voor de tergend lange winter die ons land en mijzelf de afgelopen maanden plat legde. Het leek oneindig: de sneeuw, de kou, het ijs. En de gesprekken over de sneeuw, de kou en het ijs.
Vandaag schijnt de zon, overweldigend. En is de wintermezzo in mijn hoofd ten einde: koningin lente heeft koning winter verslagen. En even is niets meer erg:
Dat er ook midden in de nacht wordt gewerkt aan een nieuwe trambaan voor mijn huis. Dat het boren van de Noord/Zuidlijn de Amsterdamse binnenstad tot beneden NAP trilt. Dat politici die ik mijn stem heb gegeven, kiezen voor kind en gezin. Dat Utrecht CS al tijden niet wordt schoongemaakt.
Fluitend sta ik op na gebroken nachten. Met liefde stut ik de gevel van mijn huis. Met een glimlach en een stel skistokken bedwing ik de afvalberg op Utrecht CS op weg naar spoor 5.
Het is lente. De zon schijnt en dat is even het enige wat telt.
Vandaag schijnt de zon, overweldigend. En is de wintermezzo in mijn hoofd ten einde: koningin lente heeft koning winter verslagen. En even is niets meer erg:
Dat er ook midden in de nacht wordt gewerkt aan een nieuwe trambaan voor mijn huis. Dat het boren van de Noord/Zuidlijn de Amsterdamse binnenstad tot beneden NAP trilt. Dat politici die ik mijn stem heb gegeven, kiezen voor kind en gezin. Dat Utrecht CS al tijden niet wordt schoongemaakt.
Fluitend sta ik op na gebroken nachten. Met liefde stut ik de gevel van mijn huis. Met een glimlach en een stel skistokken bedwing ik de afvalberg op Utrecht CS op weg naar spoor 5.
Het is lente. De zon schijnt en dat is even het enige wat telt.
woensdag
Het kan verkeren
,,Fleur, jij schrijft toch?"
,,Ja.''
,,Waarom heb je dan geen blog?"
,,Ik, een blog? Ik heb geen Hyves. Twitter is voor mij hogere wiskunde. Dus een blog is niets voor mij. Daarom dus."
,,Maar daarom is geen reden, Fleur"
,,Nee, want als je van de ...."
Boem.
Daar lag ik, onderaan de trap. Een paar weken geleden, midden in de nacht. Toen mijn potentiele eigen blog vorm kreeg. Toen het kindje verwekt werd.
Dat verklaart, zullen mijn vrienden denken: Fleur zonder Twitter, Fleur zonder Hyves, maar nu dus wel een blog: die is op haar achterhoofd gevallen.
Maar dat ben ik niet.
Ik viel op mijn achterwerk.
En besloot een intern onderzoek te starten naar de mogelijkheden van een blog.
Zelfonderzoek. Een goed gesprek van vrouw tot vrouw.
De uitkomst laat zich raden.
Ik heb een blog, omdat ik graag schrijf. Ik heb een blog, omdat ik graag vertel. Maar ik heb vooral een blog, omdat ik zó lang van stof ben, dat zelfs mijn Moleskine af en toe begint te zuchten.
Ik heb dus een blog om mijn vrienden te ontzien. En mijn huisgenoten. En mijn partner in business: Miss Moleskine.
En niet geheel onbelangrijk: omdat ik graag besta.
Omdat laatst dus iemand tegen mij zei -in de periode van zelfonderzoek, -reflectie en gesprekken van vrouw (ik) tot vrouw (ik)- 'jij bestaat niet'. En dat is in een normale staat al confronterend, maar nu begon mijn aura zowat te lekken. De persoon in kwestie haastte zich om te zeggen 'dat ik niet op Internet besta'.
Maar dat is nu verleden tijd.
Hosanna! Het is 17 maart 201o: Ik blog, dus ik besta.
En het is geworden een meisje. Ik noem haar: 'Fleur Schrijft'
,,Ja.''
,,Waarom heb je dan geen blog?"
,,Ik, een blog? Ik heb geen Hyves. Twitter is voor mij hogere wiskunde. Dus een blog is niets voor mij. Daarom dus."
,,Maar daarom is geen reden, Fleur"
,,Nee, want als je van de ...."
Boem.
Daar lag ik, onderaan de trap. Een paar weken geleden, midden in de nacht. Toen mijn potentiele eigen blog vorm kreeg. Toen het kindje verwekt werd.
Dat verklaart, zullen mijn vrienden denken: Fleur zonder Twitter, Fleur zonder Hyves, maar nu dus wel een blog: die is op haar achterhoofd gevallen.
Maar dat ben ik niet.
Ik viel op mijn achterwerk.
En besloot een intern onderzoek te starten naar de mogelijkheden van een blog.
Zelfonderzoek. Een goed gesprek van vrouw tot vrouw.
De uitkomst laat zich raden.
Ik heb een blog, omdat ik graag schrijf. Ik heb een blog, omdat ik graag vertel. Maar ik heb vooral een blog, omdat ik zó lang van stof ben, dat zelfs mijn Moleskine af en toe begint te zuchten.
Ik heb dus een blog om mijn vrienden te ontzien. En mijn huisgenoten. En mijn partner in business: Miss Moleskine.
En niet geheel onbelangrijk: omdat ik graag besta.
Omdat laatst dus iemand tegen mij zei -in de periode van zelfonderzoek, -reflectie en gesprekken van vrouw (ik) tot vrouw (ik)- 'jij bestaat niet'. En dat is in een normale staat al confronterend, maar nu begon mijn aura zowat te lekken. De persoon in kwestie haastte zich om te zeggen 'dat ik niet op Internet besta'.
Maar dat is nu verleden tijd.
Hosanna! Het is 17 maart 201o: Ik blog, dus ik besta.
En het is geworden een meisje. Ik noem haar: 'Fleur Schrijft'
Abonneren op:
Posts (Atom)