M. noemde het een wintermezzo. Een mooi woord voor de tergend lange winter die ons land en mijzelf de afgelopen maanden plat legde. Het leek oneindig: de sneeuw, de kou, het ijs. En de gesprekken over de sneeuw, de kou en het ijs.
Vandaag schijnt de zon, overweldigend. En is de wintermezzo in mijn hoofd ten einde: koningin lente heeft koning winter verslagen. En even is niets meer erg:
Dat er ook midden in de nacht wordt gewerkt aan een nieuwe trambaan voor mijn huis. Dat het boren van de Noord/Zuidlijn de Amsterdamse binnenstad tot beneden NAP trilt. Dat politici die ik mijn stem heb gegeven, kiezen voor kind en gezin. Dat Utrecht CS al tijden niet wordt schoongemaakt.
Fluitend sta ik op na gebroken nachten. Met liefde stut ik de gevel van mijn huis. Met een glimlach en een stel skistokken bedwing ik de afvalberg op Utrecht CS op weg naar spoor 5.
Het is lente. De zon schijnt en dat is even het enige wat telt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten