De grote oranje bal kijkt als een vriendelijk oog mijn kant op. Maar steeds als ik terug kijk is een almaar groter wordend deel van zijn oogbal verdwenen achter een streep genaamd de horizon.
Het is vandaag 9 februari 2011 en hij is terug:
De zon.
Na ogenschijnlijk eindeloze grijze dagen kou, kouder, koudst, verwarmt hij mijn lichaam van achter het raam. Ik weet, het terras wordt nog niet warm voor hem. En hij is ook nog niet sterk genoeg om mijn jasloze lijf direct te verwarmen. En hij zal de rokjesvrouwen nog niet bewegen hun benen te ontbloten, maar toch is hij terug, samen met het verlangen naar zonder-jas-naar-buiten, terrasjes en rokjesdag.
Welkom terug zon. Je maakt dat ik me blij voel, je maakt dat ik weer blog.
