Ik lees graag columns.
Bril was mijn favoriet. Sanders (VN) is mijn favoriet. Net als Campert, Witteman en Februari (de Volkskrant). Als ik Sanders en Februari heb gelezen, voel ik me altijd rijker en slimmer. Aan mensen die deze colums met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet lezen, citeer ik graag uit deze columns. Als ware het mijn eigen woorden. Dit feitje mag tussen ons blijven.

Witteman en Bril zijn meer ter vermaak. Het liefst lees ik hen dan ook gebundeld. In bed. En nóg liever voorlees ik hen gebundeld. In bed.

Vandaag toog ik naar De Slegte in de hoop een boekje gebundeld vermaak te scoren. Ik had daar eerder een bundeltje Carmiggelt gekocht. En Pekingeend bij Nacht van Sylvia Witteman. Op de bovenste verdieping bij de sectie journalistiek viel mijn oog op een boekje met de titel: Als je je ogen dicht hield, had het iets van glamour. Op het terras in de moeizame lentezon las ik het woord vooraf. De schrijfster verhaalt over een gebeurtenis waarin haar de toegang werd geweigerd tot een evenement omdat ze geen perskaart droeg. Om te laten zien dat zij zij was, haalde ze haar krant uit haar tas en sloeg de pagina met haar foto open 'waarop ik kijk alsof ik tegelijkertijd mijn hand verbrand en van achteren word genomen door een olifant.

Ik moest onbedaarlijk lachen en sloot Aaf Brandt Corstius in mijn hart. Zij is mijn nieuwe Martin.
En zo kunnen dingen (lees: vorige blogs) raar lopen.